Eddy Susanto en Gerald
We lopen dan naar de auto terug en gaan Eddy opzoeken. Met de kaart die
we thuis uitgeprint hebben is dat een peulenschil. Hij staat ons in de
Adam Kleinstrasse al met zijn Duitse maat al op te wachten. We worden
na de begroeting naar boven gelootst. Het apartement ligt aan een
binnenplaats van een oud flatgebouw. Dat wordt momenteel gerenoveerd,
maar deze flat zal nog even moeten wachten.We praten bij over de Eddy’s belevenissen hier, de traag lopende taalcursus (sulit2) het toch wel zware aanpassen aan de nieuwe omgeving en manier van doen, de heimwee naar famillie en vrienden, de hartelijkheid. Toch is hij van plan langer te blijven. Hij wil na de cursus werk zoeken en geld gaan verdienen, want dat kan nauwelijks in Bengkulu.
Hij woont bij Gerald hier in. Deze is recent zijn baan in een Indiaas restaurant kwijt geraakt. Het gaat slecht met de Duitse economie weet hij te vertellen. Te veel werk wordt naar oost-Europa verplaatst.
Eddy vergast ons op een heerlijk maal van een kip-“ikan teri” gerecht, rijst (Eddy eet altijd rijst, zelfs bij het brood weet Gerald te melden), gepaneerde bloemkool en mie. Zijn 2e moeder, (Gerald moeder uit Landshut) heeft Kummelbrötchen gebakken, die smaken goed bij de thee. We “verkopen” Eddy op oud Brabantse stijl een Zwitsers Vitirinox zakmes. Ik wil er één cent voor hebben, messen geef je namelijk niet weg. Daar kan men de vriendschap mee kapot maken. Verkoop met een symbolische prijs is dan het juiste alternatief.
