Tegen 2 uur aan de receptie krijgen we te horen dat de camping vol is. Ik vertel dus maar gauw dat we speciaal hier weer terug zijn gekomen om de draad weer op te pikken een jaar na de val. De dochter van de baas herkent mij nog van vorig jaar en weet nog wel een oplossing voor ons. Met elektriciteit? Ze loopt mee om een ongenummerd plekje aan te wijzen bij nummer 64. Of dat plaats genoeg is. Ik been ruwweg de afmetingen van onze tent af en stem toe. We staan nu zo’n 50 m verder dan vorig jaar.

Terwijl we de tent inkleden, de wasdraad ophangen en voor een nieuwe vochtvoorraad zorgen, vergelijken we het een en ander op de camping met onze herinnering van vorig jaar. Het plekje hier en daar, het restaurant en zwembad, de toiletgebouwen en het beruchte hellinkje.

Dan gaan we wat drinken aan de bar bij het zwembad, reserveren alvast een tafeltje voor het eten vanavond, trekken enige baantjes door het zwembad en bakken dan wat in de zon. Hier en nu kunnen we de plannen van vorig jaar voortzetten. Hier houden we het wel enkele dagen uit.

’s Avonds eten we al om 6 uur. Dan is het terras nog leeg. Maar niet veel later stromen de mensen binnen en is er al snel tekort aan tafels. De sfeer is goed, het eten lekker, de bediening misschien niet professioneel, maar wel ijverig. Vooral dat Indonesische (Filippijnse?) vrouwtje verzet heel wat.

Net achter ons zit een jong gezin met een duvel van een dochtertje (ca 3), die continu probeert iedereen op stang te jagen, door te knijpen. (Velletje pakken en ronddraaien.) Voor de vorm zeggen de ouders één keer dat dat niet de bedoeling is, maar ze gaat even vrolijk door. De geadopteerde dochter (Sri Lanka?), die iets ouder is, krijgt het met ma aan de stok, omdat ze even bij andere mensen staat te kijken.

Later bij de tent nemen we deze dag nog eens door en komen tot de conclusie dat onze eerste dag in Toscane heel goed bevallen is.