In een grote rechtse bocht de haven uit, langs het mooiere deel van Piombino en dan in de richting van een nevelig Elba. Her en der in zee liggen kleinere eilanden. (Isole di Topi, Palmaiola en Cérboli.)

Elba is veel groter dan ik me voorgesteld had. Het is een en al baai, een superfractal. We varen om de oostkust en Capo Vita heen naar Porto Ferraio. Waar we heen gaan zien we al vroeg aan de andere veerboten van Moby en Torremar. Langzaam krijgt het eiland meer kleur en vorm. Rotskusten voorspellen snorkelplekken. De bergen smalle en steile wegen. Een klein jacht wordt met hevig getoeter en op straffe van een aanvaring gemaand een andere koers te nemen. Hij draait bij en duikelt even later van de ene in de andere hekgolf. Vrijwel de hele boeg verdwijnt daarbij in het water.

Boven en links: Porto Ferraio.

Om 11 uur varen we de haven van Porto Ferraio binnen. We zien daar menig aardig plekje. Tineke heeft intussen aan de hand van de campinggids een keuze gemaakt, waar we heen willen: Camping Calanchiole bij Capoliveri op het zuidwestelijk schiereiland. Via smalle kronkelige wegen rijden we er in een half uur heen.

We moeten bij de receptie op de baas wachten, die steeds in een golfkarretje met gasten over de camping scheurt. Na een kwartier zijn wij aan de beurt om langs enige plekken voor tenten te gaan. Op de eerste plek kan ik nauwelijks mijn voeten parkeren. Tineke vertelt hem dat we ook elektriciteit en plek voor stoelen en een picknickset moeten hebben. Nu worden we afgezet aan een laantje, waar caravans en tenten hutje op mutje gezet zijn. Hij wijst naar een kier tussen 2 caravans en zegt daar zijn 2 plekken no 39 en 40b, die zijn nog vrij. Zelf blijft hij in de kar wachten. “Je kunt op een camping geen privéweg verwachten.” Is het antwoord op onze besluiteloosheid. We wurmen ons tussen caravans door. De 1^e plek is onder kleine boompjes en te klein voor ons. Dus wordt het 40B met een eigen balkon met direct zicht over de baai, boten, zee en de badgasten op het strand. Hier past de tent. Krap aan, maar toch. En dat uitzicht hebben we nergens anders.

Ook hier mag de auto niet bij de tent blijven. Na wat formaliteiten bij de receptie, zetten we hem zo dicht mogelijk bij onze stek. We sjouwen alles wat we daar willen hebben erheen en ik begin met de tent op te zetten. Scheerlijnen van de voortent moet ik aan de stalen omheining vastmaken vanwege plaatsgebrek. Bij de ingang hebben we wel wat last van een laag boompje, maar het gaat. Tineke brengt intussen de auto naar de parkeerplaats. Die is weliswaar tegen het campingterrein aan gemaakt, maar kan alleen over de openbare weg bereikt worden. Een magneetkaart zorgt dat men erin kan.