Ik kijk naar het voetbal, maar hoor de "bagpipes", die de tegenstander zouden moeten verlammen, de Jacobite songs over de eeuwenlange Engelse onderdrukking en het wapengekletter van glorieuze veldslagen. Mijn gedachten glijden terug in mijn eigen kleine geschiedenis. Naar de pinkstervakantie van 1976:
Als een magneet ben ik 's middags al naar de Waverley Bar aan de St. Mary's Street in Edinburgh getrokken.
In de lounge beneden heb ik enkele jaren geleden de eerste glazen echte "malt" whisky geproefd. Een privé-warentest onder de deskundige begeleiding van de barman hier en vele collega's elders resulteerde in: "Mc. Allens is de beste." Met het veel grotere Glenfiddich als goede tweede. De Schotten zelf drinken overigens vrijwel alleen de blended Grouse.
De bar boven brengt 's avonds veelvuldig live folk music. Schotse uiteraard: felle Jacobite songs, romantische ballades, klaagzangen over vissers, boeren en helden, liederen over "fame and glory". De avond wordt steevast gesloten met het spiksplinternieuwe (in 1974 uitgebrachte) Schotse volkslied van de Corries: Flower of Scotland. Iedereen staat mee te zingen, je lijf lijkt wel geïoniseerd.
Nu sta ik met drie jongens aan de bar te buurten over de vakanties hier en in de Hooglanden. Mijn enthousiasme over land, muziek, geschiedenis en het weer is duidelijk. (Van de 7 keer dat ik in Schotland was heb ik 6 keer stralend weer gehad. Die 7e keer was in de tijd rond de kerst en nieuw.) "Ik verdenk jullie ervan", zeg ik, "dat jullie dat slechte weer uit de duim zuigen om de toeristen buiten de deur te houden!" Ik moet vertellen waar ik vandaan kom: Eindhoven? (Onbekend.) Bekend van Philips. (Nog steeds frompels op de drie gezichten.) Maar ook van soccerclub PSV, Eindhoven. Dan beginnen er lichtjes te branden. "Oh, Ainthofe" dat is bekend. Al gauw gaat het over de wereldkampioenschappen van 1974 en het Nederlands elftal in hun misère tegen Duitsland. De bekendste spelers passeren de revue: Cruijff, de twins, van Hanegem, Keizer, Rensenbrink.
 |
Aan
de
andere kant van de halfronde bar staat de pa van een van die
jongens met zijn maat te kleppen: "Van Hanegem? Who's that?", zeg de
maat. Ik hoor het antwoord van pa niet exact, maar vis er Jordan uit.
En daar maak ik dankbaar misbruik van als de (mij compleet onbekende)
verrichtingen van het Schotse elftal in Duitsland aan de beurt komen.
"Hoe is het met Jordan? Ik heb er de laatste tijd niets meer van
gehoord." (Een halve waarheid is effectiever dan een leugen.) "Dat vond
ik een geweldige voetballer. Die keiharde schoten, de "bananen", die
onverzettelijkheid, de spirit." (Ik omschrijf van Hanegem uiteraard.) Een SCHOT in de ziel. Joe Jordan staat momenteel in het rijtje helden naast, Robert de Bruce, Bonnie Prince Charly, Robert Burns, John Knox and William Wallace. Mijn kennis van al die belangrijke zaken resulteert in een grandiose tour door Edinburgh met die jongens. Een rondgang langs vele pubs, bars en mij nog onbekende wijken van Edinburgh. Vandaag is de avond voor één keer niet om elf afgelopen (de kroegen gaan klokslag 11 zeer abrupt dicht), maar wordt in hun club voortgezet. Ergens diep in de nacht brengen ze me naar de B&B terug. Daar vertel ik ze nog wel van mijn Jordan-truc. We kloppen over en weer het stof uit de schouders en nemen zingend afscheid: "Oh flower of Scotland ....." Strijdend zijn ze toch met 1-2 tegen Italië ten onder gegaan. Tranen biggelen over de wangen. Wat een verschil met de Nederlanders, die slechts 1-0 tegen Luxemburg maakten, maar wel naar het EK mogen. Nog maar wat zappen ...... Hé (BBC) wie is dat? Mijn mooiste moment van deze avond is een lang "shot" van Corrie Ronnie Browne, die voor de wedstrijd op de middenstip met een kolkende massa "Oh flower of Scotland" staat te zingen. Want vandaag moet er geschiedenis geschreven worden. Niet dus. Al hoewel? Men schrijft meer geschiedenis met groots verliezen (zoals wij in 1974) dan met winnen. |
 |
Willem van Hanegem  |
Joe Jordan |