We doen vandaag een toer in de buurt van Barfleur (kustplaats in Normandië). Het kerkje van gehucht Montfarville zou iets aparts zijn en dat gaan we even bekijken. Ronduit prachtig is het. Heel apart zijn de vele fresco's (tot op het plafond) en de polychrome 3-dimensionale kruiswegstaties. Jammer genoeg zien we weinig, omdat het vrij donker is. 
Als we op het punt staan de kerk te verlaten, komt van buiten `n vrouwtje van rond de 60 op ons af en vraagt mij of ik weet hoe goed God wel niet is. Het is een klein vrouwtje met donkerblauwe lange jas en hoofddoek om. Maar het meest opvallende is de drain, die uit haar neus komt en in d'r jas verdwijnt. Ze spreekt over de spirituele kant van 't bestaan, de mooie natuur, 't fijne van het leven. Zoiets spreekt me wel aan. Terwijl ik probeer in te schatten wat dit voor een mens is, (een bedelaarster, een ijverig nonnetje of misschien gewoon een toegewijde parochiaan, die de toeristen op de echte redenen van zo'n mooie kerk wil wijzen) antwoord ik, niet op een conventionele manier in een god te geloven. Maar eerder in een oerkracht, die alles teweeg heeft gebracht. "We kunnen genieten van de natuur, de sterren, het grote èn het kleine. Maar ook om al die mooie dingen, zoals hier in deze kerk. Mensen, die zoiets maken moeten wel geloven aan een goede god. Anders krijgt men niet zoiets moois voor elkaar." Ze glimlacht weer eens en komt dan tot een heel verrassende slotopmerking: "Wanneer u een frank in dat kastje daar doet, dan gaat het licht branden!" Ze bedankt voor het gesprek en loopt verder de kerk in.