18-10-2008. Van Dalat naar Ho Chi Minh City.

Tineke is al om 6 uur op. Even de zaken op orde brengen en dan om half zeven gaan eten. Een ongevraagde wekservice hoefde dus niet. Na het uitchecken en wachten op de bus, worden we om 7.15 opgehaald met een minibusje, dat goed vol komt te zitten. Gelukkig gaan we hier niet mee naar Saigon (HCMC), maar worden we naar een andere plaats gebracht waar al twee andere Open Tour bussen staan te wachten. De mooie nieuwe èn volle bus gaat direct weg, ons minibusjes volk wordt in het broertje (lees beroerdje) geladen van de Brothers Café bus van eergisteren, toen we naar Dalat toegingen.

We zijn dan ook de straat nauwelijks uit (7.45) of de motor valt uit en moet de chauffeur hem weer aan de praat zien te krijgen. Dat lukt hem wel dus. Later slaat de motor op een lange helling naar beneden weer af en lijkt hij door de zwaartekracht weer aan de praat te komen. Daarna is er geen gemopper meer.

Grote pré van vandaag is dat er eindelijk eens Vietnamese muziek wordt gedraaid. Niet erg lang want één van de 3 Israëlische meisjes, die met een chagrijnig gezicht achter haar Ray Bans, gaat naar voren om over de entertainment te mekkeren. Dus zet de chauffeur hem uit! Als ze weer zit vraag ik haar of ze Vietnamese muziek misschien niet goed genoeg vindt? Dat brengt haar humeur niet bepaald omhoog. Als je er niet tegen kunt moet je niet laat gaan stappen als je 's morgens vroeg er weer bij moet zijn.

We gaan langs de kathedraal en de weg naar de Cable Car Dalat uit. Enige tijd rijden we nog langs de beboste hellingen en bergruggen. Dit is weer een schitterend gebied.

Navrant is wel een beetje dat het weer nu prachtig is (voor het eerst sinds twee weken hoorde Tineke ergens), zodat een tocht met die kabelbaan volop zicht zou bieden.

Verderop wordt het landschap iets minder wild en van lange lintbebouwing voorzien. We rijden haast door één lang getrokken dorp met steeds weer vergelijkbare huisjes, huizen, winkels, markten etc. Heel opmerkelijk is dat we de hele dag door feesttenten langs de weg zien ter ere van kersverse bruidsparen. Aanvankelijk zijn al die feesten volop aan de gang (slechts één maal zien we het bruidspaar bij de ingang van zo'n feesttent staan), later op de middag zijn de festiviteiten over en gaat er de bezem weer door. Heeft de datum van vandaag iets te maken met dit grote aantal huwelijken? (10+8 van de 10e maand in jaar 8?))

Nu zien we ook dat Vietnam een van de grootste koffieproducenten in de wereld is geworden. Enorme oppervlaktes van de hellingen zijn met koffieboompjes bezet. Voor vrijwel alle huizen liggen gevlochten matten, waarop koffiebonen liggen te drogen. Dat dit agrarisch gebied is zien we ook in de dorpen terug aan het aantal winkels dat kleine tractoren en ander landbouwwerktuig verkoopt.

Om kwart over tien gaan we aan de kant bij een restaurant annex thee, koffiefabriek. Nu is fabriek een erg groot woord voor een tiental mensen dat theebladeren zit te lezen en te sorteren. Uiteraard liggen hier ook de nodige matten koffiebonen. Binnen worden allerlei soorten thee of koffie verkocht. Koffie hoeft voor ons niet en losse thee vinden we ook niet handig. Ik probeer van de chauffeur namen van cd's en of muzikanten los te krijgen. (Van de muziek die hij in het begin draaide. Dat was om ruwweg te beschrijven een soort krontjongachtige liedjes met simpele muziekbegeleiding. Weemoedig van sfeer. Iemand probeert met de paar woorden Engels die hij machtig is te vertalen. Maar het enige dat overkomt, is dat ik die muziek wel mooi vind. Na 40 minuten rijden we weer door. Nu met muziek. Steeds zal het etiketloze cassettebandje om en om gedraaid worden. Dit is iets wat ik in Vietnam tot nu toe gemist heb: eigen muziek! Overal wordt westerse zooi gedraaid.

Vrij snel (11.30) later gaan we opnieuw van de weg af, nu voor de lunch. We nemen de tip van ome Flip over om de Pho hier te proberen. Ik neem een soep met rundvlees en veel groenten en Tineke de vegetarische. Lekker. Afgelopen dagen zagen we geregeld roodbruin geglazuurde aardewerk potten met iets te eten of te drinken erin, maar wat het nu is, daar komen we niet achter. In een boom naast het restaurant zien we in een hoge boom oranje citrusachtige vruchten hangen van pomeloformaat en een soort dadelpalm.

De bouwstijl van huizen hier is anders als we eerder zagen. De huizen zijn vrij breed, hebben slechts een bovenverdieping maar die steekt aan één zijde van het huis uit, zodat er in de lengterichting van het huis op begane grond een soort te smalle veranda ontstaat. Wat moet men daar nu mee?

Om kwart over een komen we door een dorp Binh Quan genaamd. Een dorp als vele andere ware het niet dat het opgesierd wordt door immens grote ronde rotsblokken. Op één ervan is een groot wit buddhabeeld geplaatst, die het hele dorp zo onder zich heeft. Heel apart. We zijn Binh Quan nauwelijks weer uit of die bolders zijn nergens meer te zien. Heel opmerkelijk.

Om half twee steken we de uitloper van een stuwmeer over, waar vele visplatforms in liggen. Een brede rivier overigens. Dan volgen uitgestrekte rubberplantages.

De laatste stop voor HCMC doen we bij een heel nette winkel. Wie het toiletgebouw wil bezoeken, moet de schoenen uitdoen en klaarstaande slippers aandoen! Tineke koopt voorverpakte en dus al schoongemaakte pomelo en ananas, ik een pakje artisjokkenthee en tandenpasta.

Tegen half vier rijden we HCMC binnen. We zien ontzettend veel hijskranen, draglines etc aan de kant van de weg staan. Komen langs het grote Suoi Tien amusementspark en zien de drukte op de weg steeds groter worden. We passeren enkele grote rivieren en zoeken dan kriskras de stad door (mooie grote havens) naar het Brothers buskantoor aan de Dé Tham.

Wij lopen door naar Madame Cuc's hotel, aan een zijstraat van de Dé Tham: 64 Bui Vien. De $25 p.n. vinden we te veel, lopen dus door naar no 70 Phan Lan. Die ons naar de dependance een eind verderop wil brengen. Maar we komen bij een buurman op no 80 terecht: Van Trang. Die heeft een heel nette kamer op de 1e verdieping voor $15 p.n.

Al snel spoelen we het zweet van vandaag weg, rusten een tijdje uit, om dan een klein blokje om te gaan maken. Onderweg wordt ons voor de 1000e keer een stapel Lonely Planets onder de neus gehouden. Tineke bluft dat we belangstelling voor een Thailand versie hebben (die zit er niet in) en loopt, ondanks de verzekeringen van de verkoopster dat zij die zo heeft, door. Op de hoek Dé Tham, Bui Vien drinken we een duur pilsje in Café Boo. 18.30.

We gaan eten in de Dé Tham op de 1e étage van een restaurant. 19.00. Opeens staat daar die boekenverkoopster naast onze tafel met een LP Thailand van 2007. Weliswaar een 2e hands maar zeer net exemplaar. Na niet al te veel handelen gaat de prijs van VND240.000 naar 200.000 omlaag en zijn wij weer een kilo boek rijker.

We zoeken de kamer op, nemen van de hotelbalie een folder met trips in de buurt mee en bekijken wat we evt. kunnen doen hier de komende dagen.

Ik schrijf het verhaal bij terwijl Tineke met de neus in de gidsen blijft zitten.