28-3-2009. Phetchaburi - Bangkok (luchthaven).

Om half acht staan we op, pakken de spullen weer in, voor zover dat niet is gebeurd en gaan beneden ontbijten. Het ontbijt zat bij de kamerprijs inbegrepen en we krijgen keus genoeg en het is met de nasi goreng met ei, toastbrood, jus d'orange, thee boter, jam heel compleet.
Dan gaan we boven de spullen ophalen en wordt er voor ons een "Sawngthaew" gebeld, die ons voor 40 B naar het busstation brengt. Om negen uur komen we daar aan en kunnen gelijk met een bus mee naar Bangkok. (112B p.p.) Wat plaats betreft hebben we nu minder geluk. We zitten aan de rechter (= zonzijde), waardoor de gordijnen gesloten moeten blijven om achter dat glas niet gestoofd te worden. Uiteraard geeft de linker buszijde wel uitzicht. We rijden eerst door uitgestrekte sawavelden (hebben nog niet veel gezien in Thailand) en later door een gebied waar zoutpannen zijn. Dat terwijl er wijd en zijd geen zee te zien is. Wel enkele windmolens, die waarschijnlijk het zoute water over die pannen moeten distribueren.

Tenslotte rijden we nog lange tijd door de buitensteden van Bangkok. We passeren een groot busstation aan de verkeerde kant van deze grote weg. Daar stappen wel veel mensen uit. De westerse mensen worden veel verder in de stad afgezet. Bij een andere grote weg, waar naast de nodige houten warungs een hoop taxi's staan. Lumphini Place is een groot gebouw aan de andere kant van deze snelweg. We nemen er een metertaxi naar het vliegveld. Dat zou ruwweg 400B moeten kosten. We hebben in deze hitte en met de lange weg naar huis voor de boeg geen zin meer om nog eens Bangkok zelf in te duiken. Na enkele kilometers passeren we de grote rivier en duiken de doolhof aan snelwegen in en rond het centrum van de stad in. Aanvankelijk schiet het met het rijden nog niet echt op, het is druk op de wegen. Maar als we de tolweg opgaan (45B zelf betalen), dan is er genoeg ruimte en snellen we richting vliegveld. Onderweg neem ik nog her en der foto's. De chauffeur zwijgt door zijn gebrek aan Engels en onze onwetendheid van het Thais in alle talen. Maar hij ziet er tevreden uit. Om half twaalf komen we dan op het vliegveld aan. Het is dus nog een goede 12 uur voor we kunnen vertrekken. We gaan in een van de eettentjes wat eten en drinken: Zoals steeds op vliegvelden is deze Mr. Lee duur voor weliswaar goed maar weinig voedsel. Later kuieren we over de 1e verdieping heen, gaan terug naar  eetétage 3 om daar een rustig plekje te zoeken. Ik schrijf wat aan het verhaal, Tineke leest in het boek van Stephen Donaldson.

Zo brengen we de tijd door, eten en drinken nog een keer wat en lopen geregeld een rondje. We proberen ons voor te stellen hoe het hier uitziet bezet door demonstranten. Bij de paspoortcontrole moet Tineke naar een andere beambte. Eerst denken we dat het komt doordat ons visum een dag is verlopen maar het blijkt dat er bij het verlaten van Thailand via U Taphao (begin december toen Bangkok bezet was) een stempel ontbreekt. We moeten uitleggen hoe we Thailand hebben verlaten en mogen dan doorlopen. Geen boete dus omdat we twee dagen te laat zijn.
Eenmaal in het vliegtuig proberen we zoveel mogelijk te slapen. Het is een lange dag geweest.