10

	Maandag 18-7-2005. Firenze - Monteriggioni - Siena. Composietbloemigen Na het ontbijt breken we op en zijn voor achten al op pad. Nog snel enkele paardenbloemachtigen gefotografeerd, die ineens bij de tent opgekomen zijn. We rijden precies zuidwaarts naar Monteriggioni. Eenmaal de stad uit schiet het beter op. Dan staat ons het landschap van heuvels, wiujngaarden en dorpjes ook beter aan. We komen voorbij Poggibonsi (de naam is bekend van een TV-programma van Bert Visser) en zien Monteriggioni hoog op de heuvel liggen. Het ziet er uit als een heel grote citadel. Na 3 km over een slingerende bonkige onverharde weg, wat heet onverhard, door struikgewas en bush bereiken we de Luxor camping. Om 11 uur staat de tent en is alles klaar voor vakantie. We laten lezend het zweet opdrogen. (In deze hitte de tent opzetten valt tegen.) Later gaat Tineke de was van afgelopen week in het wasmachine stoppen en speel ik wat gitaar. Ik krijg waarempel nog complimenten van voorbijgangers! Een jongetje van negen komt vertellen dat hij gitaarles heeft. Wanneer ik dan een aantal nummers kan noemen, die hij kan spelen (door de voorspeelmiddagen bij Cor Coolen) dan is de band gesmeed. De bottenbrekers.

Dan komt iemand naar me toe: "Uw vrouw is gevallen!" Hè? Helaas pindakaas. Tineke is met de mand was in haar handen, op het licht glooiende pad naar de tent terug over een steen gestruikeld en vol op haar heup gevallen. Op een ander blok steen. Ze kan niet meer op, ze is misselijk van de pijn. Lijkwit is ze. Een Nederlandse ambulancechauffeur heeft het zien gebeuren en probeert haar een beetje op haar gemak te stellen. Na wat over en weer praten, wordt Tineke door hem en een andere Nederlandse man opgepakt en bij onze tent in een stoel gezet. We kijken het een kwartiertje aan, maar onze stille diagnose noopt me naar het restaurant bij het zwembad te gaan om daar een ambulance te laten bellen. Rö-foto's zullen definitief uitsluitsel moeten geven.	Wachtzaal van de Pronto Soccorso in Siena.	Een Italiaanse arts neemt het gesprek van me over: Over 20 minuten is de ambulance er. Dat wordt 1 uur wachten, Ik krijg de visitekaart van de campingbaas ("when you need help just call me") Om half drie rijden we dan naar Siena. Vooral de eerste drie km over die bochtige hobbelweg is een hel voor haar. Ik pak haar broekspijp vast om de ergste schokken te dempen. Tineke verdwijnt tegen drieën achter de deur van de "Pronto Soccorso". Ik buurt een tijd met een Nederlandse, die ook op de camping staat. Zij heeft alleen iets nodig tegen de blaasontsteking. Een puur Italiaanstalige psychologe houdt "haar" gasten in het wachtlokaal in de gaten. Want ook hier moet er aardig lang gewacht worden.

Pas tegen vijf uur is er gelegenheid om een rö-foto te maken. Haar heup is inderdaad gebroken. Er moet nog plaats gezocht worden. Een operatie kan pas in een van de komende dagen. Vandaag niet omdat er een motorrijder is afgeleverd, die er vreselijk aan toe is.
Om vijven komt ze dan in een kamer alleen op de 4e étage te liggen: de orthopedische afdeling.
Voor mij tijd om met telefoons in de slag te gaan. De ANWB bellen, de campingbaas, Eurocross (hulpverlener voor de ziektekostenverzekering). En dat valt tegen voor een telefonofoob als ik ben. Munttelefoons kunnen hier niet naar het buitenland bellen. Dan maar een kaart kopen, weer terug naar de boekverkoper: "U moet wel dat hoekje verwijderen." Even later: "Nee internationaal met zo'n kaart gaat niet!" Uiteindelijk komt die kaart in de loop van de dagen tocg wel op met de telefoontjes naar de campingbaas. Telefoontjes naar Nederland worden verder met Tineke's prepaid gepleegd. Zij blijft dat ding dan ook opladen.
Het is al laat op de avond als we te horen krijgen dat Tineke morgen vroeg als eerste geopereerd zal worden. Met ruggeprik gaan er dan 3 schroeven in, tenzij dat tijdens de operatie niet haalbaar blijkt te zijn. Tegen 22 uur krijg ik te horen dat ik vannacht hier kan blijven slapen er is een soort luxe vliegtuigstoel voor me neergezet. Het wordt een lange nacht. De nachtmerrie is al uren eerder begonnen.