Wachten op de operatie. |
Azienda Ospedalieri Senese. | Het is heet in Siena. |
Dinsdag
19-7-2005.
We zijn uiteraard 's morgens vroeg
op. Terwijl Tineke op de operatie wacht, loop ik alvast van hot naar
haar om uit te vissen hoe het met ziekenfondsgelden en -papieren moet
ingevuld worden. We zouden E-111 papieren moeten hebben. (Blijkt niet
waar te zijn voor particulier verzekerden.) De taal is steeds een hoge
barrière.
Langzaam begint me de indeling van het ziekenhuis duidelijk te worden. Dat is wel handig. Vooral de weg naar étage -1, waar de kantines, de boekenwinkel, de geldautomaat, de drankautomaat en de telefoons zijn kan aanzienlijk simpeler dan dat ik gisteren steeds deed. |
Om negen uur wordt Tineke
opgehaald voor de operatie. Die zou twee uur duren en dus maak ik van
de gelegenheid gebruik om een hotel te gaan zoeken. In een grote boog loop ik tot voorbij de camping van Siena naar een pension Scacciapensieri aan de gelijknamige straat. Het is een groot hotel met veel land eromheen, maar ik vindt het veel te ver van het ziekenhuis en dus ga ik terug naar het Best Westernhotel. Voor €61 per nacht heb ik er onderdak. Om half twaalf ben ik terug in het ziekenhuis. Het duurt tot iets van half een voor Tineke van de operatiekamer terugkomt. Het halletje bij de orthopedieafdeling. |
|
Na de operatie nog lang erg duf.
|
Ze
had een andere arts (Pagliatini), wel een volledige narcose en is van
borst tot aan de knie van het gebroken been in een gipsbroek gezet!
Misschien toch een heupprothese?
Pas om drie uur horen we van de 1e assistent van Dr Pagliatini, dat er
3
schroeven gezet zijn. Geen prothese dus. Hier is het de gewoonte om
één maand in een gipsbroek te liggen èn dan nog
een maand zonder. De nadruk wordt hier volledig gelegd op het voorkomen
van heupnecrose.In tussen wordt ons ook duidelijk dat zaken in een Italiaans ziekenhuis anders gaan. Familie van de patiënt moet voor drinken, bestek, handdoeken zorgen. Er ligt geen map met gegevens bij het bed. Èn je moet zelf goed in de gaten houden wat je allemaal krijgt toegediend en wat vergeten dreigt te worden! Alleen doktoren en een enkeling van de allerjongste generatie spreekt Engels, de rest alleen Italiaans. De hele sfeer is echter heel gemoedelijk, mensen gaan zo te zien op een kameraadschappelijke manier met elkaar om. De rode lijn
volgen!
|