Klik op de Pienza foto hierboven om meer van deze stad te zien.

We zijn ergens (zonder het te merken) over de A1 heen gereden en een spoorlijn en rijden een weggetje links in dat naar Lago di Chiusi leidt. We zoeken daar naar een camping.
Eerst passeren we enkele borden die naar Etruskische tomben verwijzen, dan een camping die hoog op een heuvel enkele kilometers van het meer afligt. Tenslotte eindigt de weg bij een restaurant annex camping Pesce d’Oro. Die camping zie ik in het begin nog over het hoofd. Twee mannen, die op het terras aan het eten zijn verwijzen me door naar de schuur, waar de restauranteigenaar enkele flessen wijn ophaalt. Hij wijst me de camping en is weer verdwenen. De camping is op enkele gezinnen na compleet verlaten. De rest van de tenten en caravans zijn in abominabele staat, de toiletgebouwen evenzo. Het grote voordeel hier zou de absolute rust en stilte kunnen zijn, maar aan zo’n voordeel wil Tineke al helemaal niet denken: Weg hier, dit is drie keer niets. (Ook aan het meer is op het ogenblik niet veel te doen.) We besluiten dus naar het Lago Trasimeno door te rijden. Via het heel aardige Chiusi gaat het de volgende provincie Umbria in. Uit de campinggids kiezen we camping Lido net boven Castiglione del Lago. Zodra we de grens oversteken verandert het landschap. Het is hier veel stedelijker, meer industrie, vlakker en dus rechtere wegen. Dus ook saai. De camping vinden we redelijk simpel. Het ligt direct aan het 10-12 km grote meer. We moeten 10 minuten wachten tot het drie uur is en de siesta voorbij. Dan gaat de slagboom open en kunnen we erin. We hebben een grote plaats vlak vooraan bij de bar. (Uiteraard worden die 10 minuten 2x zo lang om even op het terras bij te tanken.) Na de tent opzetten ga ik zwemmen. Het water aan de kant bevat aardig wat algen, zodat Tineke vooralsnog op de kant blijft. Verder is dit meer hier ideaal voor jonge gezinnen, want het blijft nog tot ver op het meer nog behoorlijk ondiep. Wanneer men zo’n 50 m het water ingaat, dan heeft men rechts een perfect zicht op de oude stad van Castiglione del Lago. Dat ziet er beslist interessant uit. Minder interessant is de man in de camper naast ons. Hij groet niet terug, moppert een beetje dat ik de tent tot op de grens gezet heb en verder sjouwt hij continu met zijn steekkarretje op en neer met allerlei kampeerspullen. Later op de middag zit hij stil en eenzaam op het strand op dat steekkarretje dat tot stoel is getransformeerd.
De camping heeft nog wel meer vreemde gasten. Twee hebben hun stukje land met oranje gaas afgezet om hun hond daar binnen te houden. Die ene met zijn grote bouvier zit vrijwel continu voor zijn caravan campingoppasser te spelen. Hij kwekt iedereen na die naar zijn zin ook maar iets te hard voorbij rijdt. <>’s Avonds gaan we om 7 uur op aanraden van de receptioniste bij Café Noir eten. Dat ligt halverwege Castiglione (= ca 400m) aan de rechter kant van de weg aan een groot grasveld. Wanneer wij daar aankomen is er alleen nog maar een Belg met zijn 3 jonge kinderen. Hij managet het spel van zijn kinderen met luide stem vanuit zijn regisseursstoel.  Niet dat die kinderen dat nodig hebben, die amuseren zich wel.
Tegen de tijd dat het eten wordt gebracht, begint het terras en de zaak zelf vol te lopen met Italiaanse mensen. Net na achten is er dan ook absoluut geen plaats meer! We merken wel waarom, het eten is uitstekend. Ik heb op aanraden van Tineke Vitello tonato.  Naast ons zitten twee mannen, die onder andere een brusceta pomodoro eten. Dat ziet er heerlijk uit.

Terug op de camping krijg ik de VELO (opnieuw) pas na lang wachten en enkele keren opstarten aan de gang. Wanneer het heet is overdag doet hij het helemaal niet. Balen dus. Hopelijk blijft dat wel goed gaan.